Rozdział 2.

W końcu wracacie do waszego mieszkania. Jesteś tak zmęczona zabawianiem gości przez cały dzień, że jedyne o czym marzysz to gorąca kąpiel i łóżko. Widzisz z jaką troską patrzy na Ciebie Michał. Przyglądasz mu się i odnosisz wrażenie, że jest szczęśliwy. Na Twojej twarzy nie ma wymalowanej radości, ale cieszysz się. W głębi jest w Tobie płomyk radości. Pierwsze, co rzuca Ci się w oczy po przekroczeniu progu to ogromna ilość wazonów oraz wiader z kwiatami. Salon wygląda jak bajki, a mocny kwiatowy zapach troszeczkę drażni Cię w nos. Stół w salonie zastawiony jest prezentami. A Twój wzrok zatrzymuje się na komodzie, na której dostrzegasz tacę z kieliszkami, dzbankiem soku i dużą czerwoną kopertą zaadresowaną do Państwa Kubiak. Uśmiechasz się i wyciągasz po nią dłoń. Siadasz na środku pokoju, na białym, puchowym dywanie i z zaciekawieniem otwierasz list. W między czasie podziwiasz każdy bukiet po kolei. Wszystko jest takie piękne. W kopercie znajdujesz krótki liścik o następującej treści: „Nie macie z Michałem szans na podróż poślubną, a ten voucher to taka mała rekompensata. Całusy M. & Z.”. Musisz przyznać, że Wasi przyjaciele zadbali o wszystko najlepiej jak tylko mogli. Od razu czytasz dołączoną do zaproszenia ofertę SPA. Zawsze marzyłaś o takim miesiącu miodowym, jakie widziałaś w filmach. Marzyłaś o ekscytującej podróży. Zaczynasz zastanawiać się jakby to wyglądało w waszej sytuacji. Zbliżylibyście się do siebie czy męczyli się ze sobą i tylko czekali na powrót do codzienności? Byłoby jak dawniej czy jeszcze gorzej niż teraz? Ten ślub miał być waszą szansą. Tak sobie obiecałaś i tego chcesz się trzymać.

- Michaś… - zaczynasz niepewnie. Nie kończysz, ponieważ sama nie wiesz, co powiedzieć.

- Jak się czujesz? – pytanie, które zadaje Kubiak już zdążyło Ci zbrzydnąć, a to dopiero początek. Słyszysz je średnio kilka razy dziennie i za każdym razem przewracasz oczami oraz odpowiadasz, że dobrze. - O ten jest duży. Otwieramy? – szatyn od razu zainteresował się jednym z prezentów, a że na jednym się nie kończy, czar wieczoru przed chwilą prysnął. Przyglądasz mu się z drugiego końca salonu i nie możesz oderwać od niego wzroku. Dawno nie widziałaś, żeby komuś tyle przyjemności sprawiało zwykle rozpakowywanie prezentów. Nie należysz do osób, które lubią podarki. Nigdy nie lubiłaś ich dostawać, a tym bardziej robić. Nie lubiłaś być komuś coś winna. Nie znosisz uczucia wdzięczności, a właśnie z tym kojarzą Ci się prezenty. Michał uważa inaczej. Uśmiecha się od ucha do ucha, a do tego co chwila wybucha śmiechem. Przez ten cały czas, kiedy Ty próbujesz nacieszyć się i zapamiętać widok szczęśliwego ukochanego, on co jakiś czas spogląda na Ciebie i kolejny raz dostrzega na twojej twarzy smutek. Już dawno nie widział tego charakterystycznego błysku w Twoich oczach. Obiecał sobie, że zrobi wszystko, aby naprawić to, co jakiś czas temu się zepsuło, jednak wciąż nie wie jak to zrobić...

< M u z y k a  >

 I chociaż czas pewnie odmieni kiedyś nas...

***

Długo rozważałaś czy przyjąć zaproszenie siatkarza na kawę. W końcu miałaś nie umawiać się na randki, jednak nie mogłaś przestać o nim myśleć. Skubany, zaintrygował Cię swoim zachowaniem. Na początku taki niepozorny, a w taksówce pokazał swój prawdziwy charakterek. Na wasze pierwsze spotkanie szłaś bez żadnych oczekiwań. Nie układałaś w głowie żadnych wizji tego, jak może przebiegać. Pozwoliłaś, żeby to on przejął kontrolę. Jeszcze wtedy nie wiedziałaś, że wpadniesz po uszy…
Oczarował Cię swoim urokiem, rozbawiał swoim poczuciem humoru i denerwował swoim uporem, a mimo to z każdym kolejnym spotkaniem chciałaś więcej. Iskierki w oczach i uśmiech na twarzy pojawiały się po każdej wiadomości, którą Ci przysyłał. Z ogromną radością zgodziłaś się pójść z nim na kolację. Po raz pierwszy od dawna przewróciłaś szafę do góry nogami i to dwa razy. Twoja garderoba była większa od niejednego sklepu, a jak zwykle nie miałaś się w co ubrać. Nie mogłaś być zbyt wyzywająca, ale nie chciałaś też wyglądać jak szara myszka. Nie wiedziałaś, że on również przeżywał wasze spotkanie jak nastolatek swój pierwszy raz. Przejęty wylał na siebie pół wody po goleniu, 15 minut siedział w samochodzie pod kwiaciarnią i zastanawiał się czy bukiet nie będzie przesadą. Chciał żebyś zapamiętała ten wieczór na długo, jednak nie chciał Cię przestraszyć. Widziałaś jak odetchnął z ulgą, gdy wręczył Ci piękną, długą, czerwoną różę. Taką zwykłą, bez żadnych przybrań czy wstążek. Zaimponował Ci tym. W ramach podziękowania chciałaś pocałować go w policzek, a jakimś cudem musnęłaś kącik jego ust. Całą kolację nie mogłaś przestać o tym myśleć. Chciałaś zasmakować jego pocałunków. Następne wasze spotkanie wiązało się z pójściem na imprezę do jego kolegi z drużyny, z czego akurat nie byłaś zadowolona. Nie znałaś się na siatkówce, nie lubiłaś sportu, o czym więc miałabyś z nimi rozmawiać? Nie chciałaś wyjść na lalunię, a Michał cały czas nabijał się z Ciebie. Liczyłaś, że pozostali okażą się tak samo w porządku, jak ci z klubu.

- Uśmiechnij się. – szatyn puścił Ci oczko, kiedy nacisnął dzwonek do drzwi, a chwilę później zaczesał kosmyk Twoich włosów za ucho, przy okazji zahaczając kciukiem o Twój policzek. Mogłabyś przysiąc, że w tym momencie na policzki wkradły Ci się rumieńce. Nie rozumiałaś, dlaczego tak na niego reagujesz.

- Wiesz, że jak mi się nie spodoba to wyjdę? – powaga, z którą zadałaś mu pytanie, jedynie go rozbawiła, a chwilę później stanęłaś jak wryta, kiedy zaczął przedstawiać Cię kolegom.

- A to jest właśnie moja Nikola. – Znaliście się miesiąc. Nie byliście razem, więc co on sobie wyobraża? Nie jesteś rzeczą. Nie jesteś jego własnością, a mimo to zrobiło Ci się gorąco.

- Nie jestem Twoja. – szepnęłaś szybko.

- Ale będziesz. – Znowu ten pewny siebie ton głosu. I jeszcze do tego poczułaś jak jego dłoń mocniej zacisnęła się na Twojej.

- My chyba się znamy? – waszą cichą konwersację przerwał jeden z siatkarzy.

- Chyba tak. – od razu rozpoznałaś zarówno jego, jak i kilku pozostałych chłopaków z klubu, co nie uszło uwadze ich dziewczynom. Faceci zawsze słodko się tłumaczą, kiedy stoją przed zazdrosną kobietą. Są tacy bezradni. Na szczęście w tym przypadku to Ty przejęłaś kontrolę i wszystko obrałaś we właściwe słowa. Oni odetchnęli z ulgą, a ich dziewczyny pozbyły się podejrzeń i wątpliwości, które przed chwilą się w nich zrodziły. Niedługo potem sama pozbyłaś się wszystkich obaw, które miałaś przed przyjściem tutaj i świetnie odnalazłaś się w towarzystwie. Wychodząc z kuchni, zatrzymujesz się przed lustrem. Z kieszeni wyciągasz pomadkę. Tak to Twój nawyk. Zawsze masz ją przy sobie.
- Chcesz autograf? - zaskoczona odwracasz się i od razu rozpoznajesz tego cwaniaczka z klubu. No, tak. Wcześniej go tu nie widziałaś. Nigdy nie lubiłaś takich facetów. Drażnili Cię niesamowicie.
- Czekaj, jak się nazywasz? Bo na pewno nie Kubiak... - mierzysz wzrokiem swojego rozmówcę.
- Zbyszek.
- Teraz nie dziwię się, że wolałeś nazywać się Michał. - Widząc jego minę z dumą unosisz brew.
- Nie dość, że ładna to i pyskata...
- Tu jesteś! - nie masz szans odbić piłeczki, ponieważ koło was zjawia się Kubiak. - O Zibi. Poznałaś już mojego przyjaciela, co nie?
- Przyjaciela? - mówisz prawie, że szeptem, a tamten tylko uśmiecha się pod nosem. - Tak, w klubie...
- No, właśnie.- szatyn łapie Cię za rękę i prowadzi do salonu. Za Tobą podąża ogon w postaci Zbyszka. Czy fajni faceci zawsze muszą mieć za przyjaciół kretynów? W Twoim przypadku chyba tak.
- Dogadamy się. - brunet szepcze Ci na ucho, a Ty wyciągasz do tyłu rękę z uniesionym kciukiem. Ledwo powstrzymujesz się, żeby zamiast kciuka nie unieść środkowego palca, ale nie szukasz wrogów. Wiesz, że lepiej dogadać się z przyjacielem Michała, niż potem drzeć z nim koty. Rozmawiając z partnerkami siatkarzy, co jakiś czas spoglądasz kątem oka w stronę Kubiaka. W głowie cały czas miałaś jego słowa. Zdecydowanie był zbyt pewny siebie, a jednocześnie miał w sobie coś, co przyciągało Cię jak magnez. A kiedy w końcu wasze spojrzenia spotkały się, a przy tym posłał Ci jeden z najsłodszych uśmiechów, jakie u niego widziałaś, pragnęłaś jedynie znaleźć się w jego ramionach. Z uśmiechem na ustach i z tym swoim zadziornym spojrzeniem szłaś za nim do taksówki, która czekała na was przed klatką. Niczym dżentelmen otworzył Ci drzwi, a potem bez żadnego wahania objął Cię ramieniem. Z przyjemnością oparłaś na nim głowę. Miałaś ochotę kazać taksówkarzowi jechać jak najdłuższą drogą, byle tylko pobyć z nim kilka minut dłużej. W momencie, w którym jego miękkie wargi zetknęły się z Twoimi, zapomniałaś o całym świecie. Nie liczyło się nic, poza nim i jego ustami. Swoimi pocałunkami doprowadzał Cię do szału. Z niczym się nie śpieszył, był delikatny i bardzo czuły. Uśmiechał się i jednocześnie przygryzał Twoją wargę, a Ty z zachłannością oddawałaś każdy kolejny pocałunek. Z nutą rozczarowania pożegnałaś się z nim przed swoimi blokiem i jak nastolatka przez pół nocy nie mogłaś zasnąć. Leżąc na łóżku, dotykałaś palcem ust, a przed oczami miałaś wydarzenia z taksówki. Nie mogłaś doczekać się, kiedy znowu go zobaczysz, a w myślach powtarzałaś sobie, że chyba zwariowałaś.

Nie chcę w tych kilku rozdziałach powtarzać się, piszcząc "3 lata temu", "2 lata temu", itp., dlatego „*** ” będą oznaczały cofnięcie się w czasie, a nie zmianę perspektywy ;). 


Miało być we wtorek, a ponieważ mam dobry humor, dodaję dzisiaj, a co mi tam ;).