Rozdział 3.

Mogłabyś spokojnie siedzieć w mieszkaniu, a jednak wracasz zmęczona po całym dniu stania na nogach.  Nie skorzystałaś z propozycji lekarki i nie poszłaś jeszcze na zwolnienie. Chcesz pracować tyle, ile będziesz mogła, a jesteś pewna, że jeszcze możesz. Tak naprawdę chodzi chyba oto, że nie chcesz siedzieć sama całymi dniami w domu. Właście zaczynasz jeść kolację, gdy do kuchni wchodzi Michał. Opiera się o futrynę i przygląda się jak z dnia na dzień masz coraz większy apetyt. Po chwili podchodzi do Ciebie i czule całuje w czoło. Tylko w czoło, a Ty marzysz o tym, że poczuć jego wargi na swoich. Ułamek sekund, kiedy jest tak blisko, a jednak tak daleko...

- Nie czekałam na Ciebie. – mówisz, kiedy siada po drugiej stronie stołu i posyłasz mu przepraszające spojrzenie.

- W porządku. – odpowiada i nakłada sobie resztę jajecznicy, która została na patelni.

 < M u z y k a >

 Obok jesteś wciąż i nie ma Cię...

Jecie w ciszy. Znowu. Jedno nie interesuje się dniem drugiego. Mogłabyś zapytać o trening i o przygotowania do meczu, lecz wiesz, że spławiłby Cię jednym stwierdzeniem. Tym samym, którym i Ty spławiasz jego. Zdecydowanie zbyt często używacie słowa 'w porządku'. W radiu zaczyna lecieć piosenka Brodki. Po raz pierwszy w życiu wsłuchujesz się w jej tekst, a każde kolejne słowa  trafiają do Ciebie jak nigdy. Czujesz jak coś się w Tobie zaciska. Sama nie wiesz czemu, ale unosisz wzrok znad talerza, a Twoje spojrzenie spotyka się ze spojrzeniem Michała. Piosenka leci dalej, a wy patrzycie się sobie w oczy. Jest to tak dziwne, że nawet nie umiesz opisać, co teraz czujesz. Nie wiesz czy to pod wpływem chwili, czy to wina hormonów, ale do oczu zaczynają napływać Ci łzy. Nie chcesz płakać, więc od razu wracasz do dłubania widelcem w potrawie. Drżą Ci dłonie, a Ty próbujesz ukryć to za wszelką cenę. W duchu pragniesz, aby szatyn jak najszybciej zjadł i sobie poszedł. Niedługo potem tak się dzieje, a Ty jak zwykle sprzątasz po kolacji. Jesteś zdenerwowana i o mało nie tłuczesz kilku szklanek. Reszta wieczoru wygląda tak jak większość poprzednich. Siadasz obok Michała na kanapie. 3 miesiące - dla jednych to dużo, dla drugich mało. A dla Ciebie? Tyle wystarczyło, abyście znowu przestali się starać, a bynajmniej takie masz odczucie. Znowu czujesz się jak piąte koło u wozu. Masz wrażenie, że jeszcze nie bił od niego taki chłód, jaki bije właśnie teraz. Przez jego zachowanie Ty również się poddałaś. Kolejny raz zaczynasz być tym wszystkim podirytowana i czujesz się bezradnie. Minęło tak nie wiele czasu, a wy wróciliście do rutyny z przed ślubu. No, może z jedną małą różnicą. Teraz nawet nie kłócicie się ze sobą. Nie macie kiedy. Praktycznie ciągle się mijacie i jedynie wieczory spędzacie razem. Tylko czy to można nazwać wieczorem spędzonym razem? Wy po prostu spędzacie go obok siebie na kanapie. Michał z pilotem w ręku kolejny raz przerzuca kanały, a Ty kończysz sprawdzać pocztę i swoje stałe strony Internetowe.

- Jak się czujesz? – znudzony tym, że nie ma nic w telewizji, zadaje Ci pytanie, od którego robi Ci się już niedobrze. Mężczyzna przesadza ze swoją troską. A może powinnaś cieszyć się, że jednak zwraca na Ciebie uwagę? Niestety, coraz częściej masz wrażenie, że zależy mu jedynie na dziecku. Odpowiadasz to, co zwykle, a wtedy szatyn kładzie dłoń na Twoim brzuchu i zaczyna do niego mówić. Właśnie w takich chwilach rozczulasz się i marzysz o tym, aby między wami było jak dawniej. Kubiak zachowuje się wtedy tak, jak kiedyś. Jest taki, jak na początku, a Ty wyobrażasz sobie, że tak jest przez cały czas. Chwila ta jednak nie trwa wiecznie, a kiedy mężczyzna wraca do nudnego programu motoryzacyjnego, rozdrażniona i znudzona bierzesz prysznic i kładziesz się przed nim do łóżka. Leżąc na boku, patrzysz na zdjęcie, które stoi na szafce nocnej. Pamiętasz doskonale, kiedy zostało zrobione. Marta jak zwykle wzięła was z zaskoczenia. Widzisz na nim dwójkę roześmianych i zakochanych w sobie osób, z których oczu bije szczęście. Jak teraz wyglądałaby wasza niepozowana fotografia? Zastanawiasz się nad tym do momentu, w którym czujesz uginające się łóżko. Michał kładzie się obok Ciebie i obejmuje Cię w pasie, lecz nawet nie drgniesz. Leżysz bez ruchu, a po chwili zamykasz oczy. Udajesz, że śpisz czy chcesz zasnąć? Kubiak odwraca się na plecy, a Ty ze smutkiem zagryzasz wargę i patrzysz na światło latarni za oknem. Słyszysz jego miarowy oddech. Jednak jeśli myślisz, że śpi to się grubo mylisz. Szatyn, z przedramieniem ułożonym nad głową, wbija wzrok w sufit. Robi tak codziennie i codziennie próbuje zrozumieć, co się z wami stało. Tęskni za Tobą..., za Wami...

***

Minął rok odkąd zaczęłaś spotykać się z Michałem. W między czasie on podpisał nowy kontrakt i przeniósł się do Jastrzębia, a Ty skończyłaś studia. Ze świeżym dyplomem i ostatnimi swoimi rzeczami jedziesz do Waszego nowego mieszkania. Nadszedł czas na zrobienie kroku do przodu, a w Twoim przypadku to nawet i skoku. Nie dość, że zgodziłaś się z nim zamieszkać, to jeszcze zgodziłaś się na przeprowadzkę. Nawet w najśmielszych wyobrażeniach nie przypuszczałaś, że będziesz kiedyś, aż tak szczęśliwa przy boku jakiegokolwiek mężczyzny. Ile razy układałaś sobie scenariusz waszego wspólnego życia? Szkoda tylko, że to szczęście nie trwa zbyt długo. Życie, bowiem to nie jest bajka i rzadko, kiedy wszystko układa się tak, jak to sobie zaplanowaliśmy. A Ty właśnie teraz tego doświadczasz... Twoje życie przypomina jedną, wielką monotonię. Siedzenie w domu zaczyna doprowadzać Cię do szału. Wasze mieszkanie, aż lśni. Nikt, kto Cię zna nigdy nie pomyślał, że będziesz codziennie gotować obiady. Tobie również nigdy nie przyszło to do głowy. A teraz? Mogłabyś startować do miana gospodyni roku, jednak nie na to się godziłaś. Mieliście żyć razem, ale nie miałaś być kurą domową. Niestety, tak się teraz czujesz... Tęsknisz. Tęsknisz za wszystkim. Za Martą, za zatłoczoną stolicą, za waszymi ulubionymi klubami i restauracjami. Tęsknisz nawet za tym znienawidzonym butikiem i tymi wszystkimi lalusiowatymi klientkami. Od trzech miesięcy nie możesz znaleźć pracy. Nie po to męczyłaś się przez 5 lat, aby teraz wylądować na kasie w jednym z supermarketów. Od dawna na Twoje konto nie wpłynęła ani złotówka, za to oszczędności znikają w błyskawicznym tempie. Mogłabyś pracować w małych sklepie odzieżowym, jednak mizerna pensja ledwo wystarczyłaby Ci na opłaty, a przecież to był Twój jedyny warunek - wszystkie koszta dzielicie na pół. Od zawsze byłaś dumna i uparta. Właśnie, dlatego nie chcesz, żeby ukochany załatwiał Ci coś po znajomościach. Nie masz ochoty kolejny raz udawać, że lubisz to, co robisz. Jesteś pewna, że praca w klubie na pewno nie sprawiałaby Ci przyjemności. Poza tym przy Twoich umiejętnościach i ograniczonej wiedzy, jedyne co mogłabyś w nim robić to podawać kawę lub sprzątać. Jesteś sfrustrowana i czujesz jak życie przelatuje Ci przez palce.

- Misiu… Może kupimy sobie psa? – zwracasz się do chłopaka, gdy wtuleni oglądacie telewizję. Potrzeba Ci towarzystwa, bo inaczej zwariujesz.

- Psa?

- Takie małego… - widząc jego minę, wiesz że czeka Cię długa walka o czworonoga.

- Kochanie… Z psem trzeba wychodzić, trzeba być w domu…

- Ja jestem w domu! Cały czas jestem tylko w domu! Ciągle! – nie wytrzymujesz i w końcu musisz się wyładować. Masz dość udawania, że wszystko jest takie super.

- Nikola.

- Nie denerwuj mnie! Mam dość rozumiesz? Jeszcze jeden dzień sprzątania i gotowania, a przysięgam, że oszaleję.

- W końcu znajdziesz pracę… - pociesza Cię, a Ty czekasz na to, kiedy znowu wyskoczy ze swoją pomocą w jej znalezieniu.

- Chyba w tym warzywniaku na rogu. – wywracasz oczami i podciągasz kolana pod brodę. Ciekawe jak on by się czuł, gdyby musiał siedzieć ciągle w domu.

- O właśnie! Przypomniałaś mi!

- O czym?

- Jak wracaliśmy ze Zbyszkiem widzieliśmy, że niedaleko otwierają nową aptekę.

- To, co?

- Noooo, to będą potrzebować farmaceuty, nie?

- Noooo. – powtarzasz po nim z irytacją. – Z 20-sto letnim doświadczeniem, a nie zaraz po studiach. Tak, jak wszędzie…

- Skarbie, a może akurat się uda?

- Może… Dobra, a wracając do tematu…

- Nikuś. – mówi czule, a po chwili jego wargi zostawiają mokry ślad na Twojej szyi. Dzisiejszego wieczora ani nie dokończycie filmu, ani nie porozmawianie o psie.

Nazajutrz, na stole, czeka na Michała pudełko pizzy. Zgodnie z zapowiedzią nie ugotowałaś obiadu. Nie zrobiłaś dziś kompletnie nic, a czujesz się jeszcze gorzej. Nie chciałaś patrzeć jak głodny Kubiak będzie przesmradzał się po mieszkaniu z kąta w kat, dlatego jedyną rzeczą, którą dziś zrobiłaś był telefon do pobliskiej pizzerri.  Dziwisz się, kiedy Kubiak staje w salonie z yorkiem na rękach.

- A to, co? – nie wierzysz, że kupił czworonoga, a w dodatku takiego.

- Chciałaś psa. – wzrusza ramionami i uśmiecha się do Ciebie.

- Serio?! – patrzysz na niego z politowaniem, kiedy poznajesz, że to pies Zbyszka. – Co to ma być?

- Taka mała próba.

- Daruj sobie. Możesz go odwieźć.

- Na pewno nie. - unosi się. - Nie wiesz ile czasu musiałem namawiać Zbyszka, żeby mi go dał na kilka dni.

- Kilka dni?- patrzysz na niego niepewnie i zaczynasz rozumieć, co kombinuje. Chce, żebyś znudziła się psem i zrezygnowała z jego kupna. Postanowiłaś zrobić mu na złość. Chciałaś utrzeć mu nosa. I tak przez kolejne dni wstawałaś z samego z rana, a z porannego spaceru wracałaś z ciepłymi bułkami. Wieczorem zamiast oglądać telewizję wtulona w jego tors, siedziałaś na podłodze i bawiłaś się z yorkiem. A kiedy szatynowi zbierało się na czułości, przypominałaś mu, że musisz wyjść z Bobkiem, bo inaczej zasika w nocy dywan. Pies towarzyszył Ci wszędzie. Zawsze był obok, jak nie chodził krok w krok to siedział na Twoich kolanach. Michał dostawał szału, a Ty cieszyłaś się z pupilka. Skoro wymyślił sobie jakieś głupie próby to niech ma za swoje.

- Michał wyszedłbyś z nim? - zaskakujesz go swoim pytanie kolejnego dnia. Siadasz mu na kolanach i robisz tą swoją minkę niewiniątka. Zawsze Ci ulegał, masz nadzieję, że teraz też tak zrobi .

- Słucham? - wygląda jakby się przesłyszał, ale w jego oczach widzisz triumf. - Przecież leje.

- No, właśnie! To, co?

- Mowy nie ma. Chciałaś psa? - Jest stanowczy, a Ty nie zamierzasz go prosić. Nie dasz mu satysfakcji. Obrażona ubierasz dresy, wyjmujesz parasolkę i idziesz na spacer, przeklinając go pod nosem. Parasolka okazuje się chińskim badziewiem i wywija się przy najmniejszym podmuchu wiatru. Wracasz zła i przemoczona. Od wejścia dziwi Cię widok ubranego mężczyzny. Oparty o szafkę bawi się kluczykami od samochodu i wygląda jakby na Ciebie czekał.

- Jedziesz gdzieś? - pytasz nie ukrywając swojego zaskoczenia.

- Musze go odwieźć. - odpowiada jakby to było coś najbardziej oczywistego w świecie. - Weź go wytrzyj jakoś, przecież nie wezmę go takiego mokrego. - wymachuje rękoma w stronę psa.

- Żartujesz sobie? - poziom Twojej frustracji sięga zenitu.

- Co? - dziwi się na Twoje słowa.

- Gówno! Wiedziałeś, że będziesz go odwoził, więc mogłeś przy okazji z nim wyjść. - na jego twarzy pojawia się ogromny banan i zdajesz sobie sprawę, że zrobił to specjalnie. - I nie patrz ta na mnie!

- Jedziesz ze mną? - zapytał rozbawiony, na co mierzysz go wzrokiem z góry na dół i patrzysz na niego jak na idiotę.

- Nienawidzę Cię.

- Kochasz mnie. - odpowiada od razu i robi krok w przód. Wyciąga ręce i łapie Cię w pasie.

- Ale nie lubię. - dalej jesteś zła.

- Nikolka. - delikatnie muska czubek Twojego nosa. - Lubisz, lubisz. - patrzy Ci głęboko w oczy, a Ty jak zwykle toniesz w jego spojrzeniu. Przygryzasz wargę i masz ochotę rzucić się na niego. Szybko go wyganiasz, bierzesz prysznic i zniecierpliwiona czekasz w sypialni na jego powrót.

Wydaję mi się, że to jeden z gorszych rozdziałów (a na pewno najdłuższy), ale zawsze musi trafić się jakiś taki nijaki...