Rozdział 6.

Nigdy nie wierzyłaś w przeznaczenie. Całe życie uważałaś, że prawie wszystko leży w naszych rękach, a tylko nieliczne rzeczy to przypadek. Wszystko zależy od nas i od tego, co i jak robimy. Czy przypadkiem jest, więc to, że akurat teraz Twoja koleżanka z pracy chciała wynająć kawalerkę? Zrządzenie losu, nieprawdaż? Nie pytała o nic, po prostu dała Ci klucze. A w momencie, w którym przekraczasz próg mieszkania, zaczynasz żałować swojej decyzji. Czujesz, że popełniasz błąd. Masz wrażenie, że ostatnio wszystko, co robisz to błąd za błędem. Nie znosisz tego uczucia. A mimo to wiesz, że nie możesz się wycofać. Nie możesz zmienić zdania i wrócić z podkulonym ogonem. Musisz wytrwać. Głęboko wierzysz, że to jeszcze może coś zdziałać. Do tej pory uważałaś swoje życie za monotonne, jednak dopiero teraz zaczynasz rozumieć, co te słowo znaczy. Codziennie z niechęcią wychodzisz do pracy, a z jeszcze większą niechęcią wracasz do pustej kawalerki. Jesteś przygnębiona, samotna i znudzona. Poza pracą wychodzisz jedynie do spożywczego na rogu, bo nawet nie masz ochoty na wypad do supermarketu. Nie masz do kogo otworzyć ust. Tyle przyjaciół w koło, a nawet nikt nie zainteresował się tym, co się z Tobą dzieje. Ani jednego telefonu, ani jednej wiadomości. Czy to Cię dziwi? Nie. W końcu zdajesz sobie sprawę, że to od zawsze byli przyjaciele Michała, a nie Twoi... Tyle poświęciłaś, tak bardzo się starałaś, a teraz zostałaś zdana sama na siebie. Do tego jeszcze Michał... Dzwonił i pisał, jednak nie byłaś gotowa na rozmowę. Zgłosiłaś się raz i poprosiłaś go o czas. Czas na przemyślenie tego wszystkiego. Jednocześnie masz nadzieję, że on zrobi to samo. Kolejny raz nie zaprotestował. Powiedział jedynie 'dobrze'. Z dnia na dzień masz coraz większe wrażenie, że wasz związek jest mu obojętny. Chciałaś spokoju, a kilkanaście razy dziennie sprawdzasz telefon czy się nie odezwał. Za każdym razem, gdy otwierają się drzwi apteki unosisz głowę z nadzieją, że go zobaczysz. To niedorzeczne. Michał nigdy nie składał Ci nie zapowiedzianych wizyt. Dlaczego miałby zrobić t teraz? Zwłaszcza, gdy jasno dałaś mu do zrozumienia, że tego nie chcesz. Wiesz, że jest zbyt dumny. Wiesz również, że jest uparty, ale liczyłaś, że upór wygra z dumą. Liczyłaś, że zrobi wszystko, aby Cię powstrzymać…

 < M u z y k a > 

When you get worried I'll be your soldier...

Bierzesz do ręki czajnik i zalewasz herbatę w zielonym kubku. Nigdy nie lubiłaś zieleni, a herbatę od kilku lat piłaś ze swojego ukochanego, wielkiego, czerwonego kubka w owieczki, który dostałaś od Marty. Zwykła czynność, a nawet ona sprawia, że znowu myślisz o Michale. Zastanawiasz się czy myśli o Tobie. Nie wiesz, że robi to na okrągło. Nie wiesz, że również sprawdza, co chwila telefon. Poranną kawę pije z Twojego kubka, a wieczorami ślepo wpatruje się w wasze zdjęcie. Jest na skraju wyczerpania, zresztą tak, jak i Ty... Dziwisz się, kiedy po mieszkaniu rozbrzmiewa się dźwięk dzwonka do drzwi. Pierwsze, co robisz to spoglądasz na zegarek. Za późno jak na listonosza, a nikogo innego nie spodziewasz się we wtorkowe popołudnie.

- Co Ty tu robisz?! - dziwisz się na widok Zbyszka. Wpatrujesz się w niego, a po chwili wpuszczasz go do środka. – Michał wie, że tu jesteś? - to pierwsze, co przychodzi Ci na myśl.

- Nie. – odpowiada beztrosko i rozgląda się po kawalarce. Odprowadzasz go wzrokiem i krzyżujesz dłonie na piersiach. – Tak samo jak nie wie, gdzie Ty jesteś. - dodaje. - Odchodzi od zmysłów…

- Proszę Cię, od kiedy tak się o niego troszczysz?

- To mój przyjaciel. – prychasz na jego słowa i masz ochotę się roześmiać. – Martwię się o niego… O was. Nikola, przecież przyjaźnimy się.

- Daruj sobie. Dobrze wiem, że nigdy nie chciałeś, żebyśmy byli ze sobą…

- Myślałem, że mamy to za sobą. – siada na kanapie i nie spuszcza z Ciebie wzroku.

- Tak samo jak to, że próbowałeś się do mnie dobrać po pijaku?! – zaciskasz pięść i żałujesz, że nie ugryzłaś się w język. Zbyszkowi mina rzędnie.

- Tak... Myślałem, że to też mamy za sobą. – odpowiada po chwili, przy czym jest zadziwiająco opanowany.

- Wiem… Przepraszam. – przyznajesz niechętnie i siadasz obok niego. Fakt, początki znajomości ze Zbyszkiem nie były udane. Były wręcz wrogie i sama nie wiesz jakim cudem nic mu nie zrobiłaś. Wszystko jednak się zmieniło i już dawno wszystko sobie wyjaśniliście. Do tej pory rzeczywiście traktowałaś go jak przyjaciela. Nie dał Ci nigdy powodów do zmiany decyzji, do zwątpienia. Nie jest taki, jak ci inni 'przyjaciele'.

- Nikola, co się dzieje? O co w tym wszystkim chodzi?

- Napijesz się czegoś?- podchodzisz do lodówki.

Mówisz mu o wszystkim. Opowiadasz swoją wersję wydarzeń. Wspominasz feralną rozmowę z Martą, a kończysz na jego imprezie. Mówisz mu o wszystkich swoich uczuciach i obawach, a nawet i podejrzeniach. Sądząc po jego reakcji od Michała usłyszał zupełnie co innego. Co? To kolejne pytanie, które będzie Cię teraz dręczyć.

- Dlaczego myślałaś, że Michał jest z Tobą ze względu na dziecko?

- Bo tak się zachowywał… Był taki obojętny…  On… Miałam wrażenie, że nic do mnie nie czuje. Rozumiesz? Jakby to, co było między nami wypaliło się…

- Wiesz, że to nieprawda. On Cię kocha. Nie sądziłem, że to możliwe, ale chyba jeszcze bardziej niż kiedyś... - wywracasz oczami na słowa bruneta. - Michał zachowywał się tak, bo myślał, że…

- Że ja jestem z nim ze względu na dziecko. – wtrącasz. Zdałaś sobie z tego sprawę kilka dni temu, jednak to nie usprawiedliwia jego zachowania.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że to jest jakieś…

- Absurdalne? – znowu wchodzisz mu w słowo. Bartman chyba myśli to samo, bo patrzy na Ciebie z niedowierzaniem, a jednocześnie politowaniem w oczach.

- Musicie porozmawiać.

- To nie jest takie proste.

- Jak to nie? Kochacie się, a to wszystko to jedno wielkie nieporozumienie. Wszystko przez jedną rozmowę...

- Podsłuchaną i to nie do końca…

- No, właśnie!

- Ale to właśnie przez taką rozmowę dowiedziałam się, co o mnie myślisz. – uśmiechasz się, a Zbyszkowi znowu robi się głupio.

- Wiesz, że tak nie myślę. Nie myślałem…

- Wiem, wiem. Przeprosiłeś, wyjaśniliśmy to. Nie wracajmy do tego.
- Teraz też to wyjaśnicie.
- Nie porównuj tego. Tym razem to nie jest takie proste…

Rozmawiacie jeszcze przez jakiś czas, a na Twoje usta w końcu wkrada się uśmiech. Potrzebowałaś oderwać się od tych myśli. Dobrze jest wiedzieć, że jednak ma się na kogo liczyć.

- Dzięki, że przyszedłeś. – Bartman wie, że mówisz szczerze. Patrzy na Ciebie z troską w oczach i zaciska dłoń na Twojej dłoni.

- Wiesz, ze zawsze możesz na mnie liczyć? – nie odpowiadasz, a jedynie kiwasz głową.

- Zbyszek, a właściwie skąd wiedziałeś gdzie jestem? – na Twoje pytanie zaczyna się głupkowato cieszyć, a Ty zamykasz powieki i zaczynasz kręcić głową. – Dobra, nic nie mów… - jego słowa są zbędne. Zastanawiasz się, co te wszystkie dziewczyny w nim widzą? Przecież przy pierwszym spotkaniu jest strasznie denerwujący.

- Zdzwoń do Michała. Idź do niego. Nie wiem, obojętnie co, ale porozmawiaj z nim. Jeśli tego nie zrobisz nie zdziw się jak następnym razem to on zapuka do Twoich drzwi.

- Teraz będziesz mnie szantażował? – unosisz brew.

- Nie, ja Cię tylko ostrzegam. A jeśli wolisz to powiedzmy, że radzę Ci, co masz zrobić. - puszcza oczko. - Nie będę patrzeć jak męczycie się i niszczycie wasz związek. – za nim zdążasz cokolwiek odpowiedzieć brunet całuje Cię w policzek i wychodzi.

Bierzesz długą, gorącą kąpiel. Opatulasz się kocem na kanapie i wpatrujesz się w telefon. W głowie huczą Ci słowa Zbyszka. Wiesz, że chce dobrze, a co gorsza wiesz, że ma rację, ale tak ciężko jest Ci się przełamać. Wybierasz dobrze znany Ci numer. Tak bardzo chciałabyś usłyszeć jego głos. Jeden drobny gest jakim jest przyłożenie palca do dolnego prawego rogu wyświetlacza. Tak niewiele, a jednak tak dużo... Ostatecznie nie dzwonisz do Michała. Zrezygnowana odkładasz aparat na stół. I próbujesz odpowiedzieć sobie na jedno pytanie - czym w waszej sytuacji jest jeden zwykły telefon? Bierzesz do ręki znienawidzony kubek, opatulasz się szczelnie kocem i zamykasz powieki. Musicie się spotkać, ale czy jesteś gotowa, aby do niego pójść?

Mam do Was małe pytanie :). Całe opowiadanie planowałam z jednej perspektywy,

ostatnio jednak pojawiła się w mojej głowie pewna myśl...

Co myślicie o tym, aby co jakiś czas pojawiło się coś "oczami" Michała? 

Nie mówię, że dużo. Czasem może kilka zdań, a czasem po prostu kilka słów.