Rozdział 7 cz. II

< M u z y k a > 

Przez całą drogę jesteś zadziwiająco spokojna. Wszystko zmienia się, gdy stajesz przed drzwiami waszego mieszkania. Szatyn wkłada klucz do zamka, a Ty nerwowo przygryzasz wargę i bierzesz głęboki oddech. Czy to nie dziwne, że ściska Cię w środku, gdy przekraczasz próg własnego mieszkania? Miejsce, które do tej pory sprawiało, że czułaś się bezpiecznie teraz przyprawia się o niepokój. W Twojej głowie pojawiają się wątpliwości, ale i obawy. Masz nadzieję, że nie wydarzy się nie złego. Nie chcesz kolejnej kłótni.

- Jesteśmy w domu. – słyszysz zadowolony i ciepły głos Kubiaka, kiedy przepuszcza Cię w drzwiach.

Dom… Czy to stwierdzenie wciąż jest na miejscu? Czy domem nazywa się mieszkanie czy to, co się w nim tworzy? Bez słowa idziesz do kuchni. Po drodze delikatnie rozglądasz się po mieszkaniu. Nie chcesz dać po sobie nic poznać, ale jesteś zdziwiona, a nawet rozczarowana porządkiem, który zastajesz w środku. Wszystko lśni, czego nie można powiedzieć o kawalerce, w której się zatrzymałaś. O czym myślałaś? Na co liczyłaś? Chyba nie sądziłaś, że zastaniesz sterty walających się ubrań i pudełek po pizzy. Chyba nie myślałaś, że sobie bez Ciebie nie poradzi? Karcisz się w myślach i kolejny raz czujesz się żałośnie. Jak zwykle wszystko wyobrażałaś sobie inaczej, a przecież Michał nie należy do tego typu facetów. Zawsze to Ci się w nim podobało, a teraz łudzisz się, że zacznie zachowywać się inaczej. Dociera do Ciebie, że nie padnie przed Tobą na kolana i nie zacznie błagać Cię o powrót. Ba! Co więcej zaczynasz myśleć, że to Ty powinnaś zapytać czy możesz wrócić. Jesteś prawie pewna, że zareagowałaś zbyt emocjonalnie. Zamiast się wyprowadzać mogłaś z nim porozmawiać…

- O nie! – protestuje, kiedy wciągasz garnek z szafki. – Siadaj. – wiesz, że nie masz szans i nie odpuści, dlatego posłusznie siadasz na krzesło. Przyglądasz mu się, kiedy przyrządza posiłek. Wygląda tak beztrosko. Z każda kolejną minutą na Twoich ustach pojawia się coraz większy uśmiech.

- Tylko nie przypal. – podśmiewasz się z niego. Włączasz radio i nucisz pod nosem, a Michał zaczyna wywijać biodrami. Pomyśleć, że nie widzieliście się i nie rozmawialiście ze sobą od tylu dni, a teraz śmiejcie się jak gdyby nic się nie wydarzyło.

- Nie panikuj.– puszcza Ci oczko, a niedługo później stawia przed Tobą miseczkę z klopsikami.

- Smacznego. – mówi i siada naprzeciwko Ciebie.

- Smacznego… – odpowiadasz po cichu i zaczynasz grzebać łyżką w naczyniu. 

Tak sam jak kilkanaście dni temu, jecie w zupełnej ciszy, a jednak jest to zupełnie inna cisza. Nie jest niezręcznie, a Ty nie czekasz na to, aż szatyn wyjdzie z kuchni, abyś mogła w spokoju pozmywać. Nie śpieszysz się, spoglądasz na niego od czasu do czasu i łapiesz go na tym samym. Może to śmieszne, ale czujesz się jak na pierwszej randce. Masz motylki w brzuchu. Coraz bardziej zaczyna ściskać Cię w środku. Dopiero teraz zaczyna do Ciebie docierać to, jak bardzo się za nim stęskniłaś.

- Jak treningi? – kolejne pytanie, którego nie zadawałaś mu od dawna i czekasz, aż kolejny raz usłyszysz, że w porządku. Ku Twojemu zaskoczeniu Michał z chęcią opowiada Ci o przygotowań do kolejnego meczu oraz o tym, co ostatnio zrobili w szatni ze Zbyszkiem. Właśnie Zbyszek… W tym momencie zaczynasz zastanawiać się czy Michał wie o waszych spotkaniach. Szatyn zauważa, że przestałaś go słuchać, dlatego zmienia temat.

-  Myślałaś już na imieniem?

- Czy ja wiem… - automatycznie przykładasz dłoń do brzucha. – Może Gabrysia?

- Hm… Gabriela Kubiak. Ładnie. – wstaje z miejsca, a Ty bacznie obserwujesz każdy jego ruch.

- A Ty?

- Co ja? – pyta, gdy siada tuż obok Ciebie, a Tobie serce zaczyna szybciej bić.

- Jakie imię Ci się podoba? – w końcu wcześniej o tym nie rozmawialiście. Uważaliście, że na wszystko przyjdzie jeszcze czas.

- Gabrysia. – odpowiada ze zniewalającym uśmiechem. Kładzie dłoń na Twoim brzuchu i patrzy Ci głęboko w oczy. Pomału nachyla się coraz bardziej i chociaż wiesz, co chce zrobić nie odsuwasz się ani nie robisz nic, aby temu zapobiec. – Tęsknię za Tobą. – opiera swoje czoło o Twoje.

- A ja za Tobą. – nie masz sił udawać i kłamać. Tęsknisz i to jak jasna cholera, nie możesz przestać o nim myśleć. Tęsknisz, ale to niczego nie zmienia i kiedy chce Cię pocałować wraca Ci rozum. – Musimy porozmawiać. – odwracasz wzrok. Wiesz, że teraz nie ma już ucieczki.

- Chodź. – chwyta Twoją dłoń i prowadzi do salonu. Mimo iż on też chce mieć to już za sobą, to jednak żadne z was nie wie od czego zacząć.

- No, więc… - zaczynasz i przeczesujesz włosy. No, więc, co? Co masz mu powiedzieć? Nawymyślać go i nawtykać za to, że zachował się jak idiota? A może wysłuchać w spokoju tego, co ma do powiedzenia?

- Nikola, przepraszam… - o nie! Nie to chcesz słyszeć.

- Przestań. – masz dość przeprosin i zapewnień, że nie chciał, bo chciał. Od tak dawna to w sobie dusił, że w końcu musiał wybuchnąć. Ty też już byłaś na skraju wytrzymania. Obojętność zabija bardziej niż cokolwiek innego. – Zawsze taki jesteś…

- Jaki? – marszczy brwi i skubie brodę.

- Uparty, dumny i głupi. – jego oczy robią się coraz większe. – Zawsze dusisz wszystko w sobie, gdyby nie to… Gdybyś od razu ze mną porozmawiał, to nie byłoby tego wszystkiego! – nie udajesz, że nie masz pretensji. Wyrzucasz to z siebie.

- Więc to wszystko to moja wina?! – unosi się.

- Tak!

- Zajebiście, kurwa!

- Nie…  - Kurwa! sama przeklinasz w myślach, chociaż tego nie popierasz. Oczywiście, że to nie jest tylko jego wina.  -  Po prostu… - zaczynasz się plątać. - Mogliśmy temu zapobiec, a tak męczyliśmy się oboje…

- Chyba ja się męczyłem.

- Słucham?! – tym razem to Ciebie zaskakują jego słowa. – Ty się męczyłeś?! – pytasz z wyrzutem.

- Nie to chciałem powiedzieć…

- Nie to chciałem powiedzieć. – wywracasz oczami. – Ciągle to samo. Do jasnej cholery czy Ty choć raz możesz powiedzieć, co czujesz? Tak naprawdę! – nie dajesz mu dojść do słowa. – A może chcesz wiedzieć, co ja czuje? Na pewno nie masz o tym zielonego pojęcia!

- A Ty masz?! Co ja mam powiedzieć?! – podrywa się z kanapy. – Ciągle huczały mi w głowie Twoje słowa! W każdym Twoim geście, słowie doszukiwałem się jakiś znaków… Czekałem na to, co zrobisz, co powiesz. Podczas każdej rozmowy zastanawiałem się czy to się zaraz nie skończy i wtedy…

- Co wtedy? – ciągniesz go za język.

- Powiedziałaś, że jesteś w ciąży. Cieszyłem się jak głupi, a potem zacząłem zastanawiać się dlaczego ze mną jesteś skoro miałaś tyle wątpliwości.

- Bo Ty zawsze wszystkiego jesteś pewien… - prychasz - Ty nigdy nie miałeś żadnych wątpliwości...

- Miałem…

- Tylko, że z tego nie robisz afery...

- Dla Ciebie to jest afera?!

- Nie łap mnie za słówka. – wstajesz i zaczynasz chodzić po pokoju. – To wszystko nie tak miało wyglądać… Nigdy nie myślałam, że będziemy w takiej sytuacji. Tyle czasu żyliśmy w kłamstwie, a teraz nawet nie umiemy ze sobą porozmawiać… Tak nie powinno wyglądać małżeństwo… Tak nawet nie powinien wyglądać związek. – stwierdzasz ze smutkiem i żalem w głosie. - Zdajesz sobie sprawę z tego, że przez ostatnie trzy miesiące płakałam więcej niż przez całe swoje życie? Dobrze wiesz, jaka jestem, a teraz… Czy Ty widzisz, co ze mną zrobiłeś?! – spuszczasz głowę, a szatyn podchodzi do Ciebie i łapie Cię za podbródek. – Spieprzyłeś Michał… - mówisz zrezygnowana. –  Wszystko spieprzyłeś… Udawałeś, że wszystko jest w porządku, a ja wiedziałam, że coś jest nie tak. Robiłeś ze mnie idiotkę! – zaczynasz się denerwować. Kubiak zaprzecza i próbuje Cie uspokoić, lecz nie dajesz za wygraną. - Upokorzyłeś mnie przy wszystkich… A potem poddałeś się… Tak po prostu.

- To nie prawda. Wiesz, że tak nie jest.  

- Czemu udajesz kogoś kim nie jesteś? – gładzisz zarost na jego policzku. – Zawsze taki uparty, nigdy niczego nie odpuszczałeś, a teraz… Zachowujesz się jakby Ci nie zależało.

- Jak możesz tak mówić? Sama chciałaś, żebym... – wydaje się być zdezorientowany. A Tobie chce się śmiać z jego bezradności. Czekasz, aż wyleci z tekstem, że to wszystko Twoja wina, w końcu kto zrozumie kobietę? Mówi jedno, myśli drugie, a robi trzecie… Tak, jesteś tego doskonałym przykładem.

- A co jeśli nie chciałam? – kolejny raz go zaskakujesz. Tym razem nie wie, co powiedzieć i między wami zapada cisza. Zaczynasz mieć dość tej całej rozmowy. To za dużo jak na jeden raz. - Muszę już iść. – ostatni raz przejeżdżasz palcem po jego wargach i wyswobadzasz się z jego ramion.

- Nikola, proszę Cię.

- Wrócimy do tej rozmowy.  – nie masz sił, nie chcesz, żeby Cię zatrzymywał, więc dodajesz, że musisz iść do pracy.

- Przecież dostałaś zwolnienie!

- Muszę je zanieść. Poza tym jestem zmęczona.

- Zawiozę Cię.

- Nie! Nie trzeba… - dodajesz spokojnie i idziesz do drzwi.

- Zaczekaj.

- Co chcesz? – zaciskasz zęby, a Michał bez słowa przyciąga Cię do siebie i mocno przytula.

- Kocham Cię. – szepcze i całuje płatek Twojego ucha. Powinnaś powiedzieć to samo, a jednak coś Cię powstrzymuje. Jakiś głos wewnątrz Ciebie podpowiada Ci zupełnie, co innego.

- Naprawdę? A może to kolejna rzecz, która mówisz, chociaż wcale nie chcesz?! – jego dłonie zsuwają się z Twoich pleców. Robi krok w tył i wbija w Ciebie pusty wzrok. Widzisz, że jest wściekły. - Przepraszam. – przymykasz powieki. Dlaczego nigdy w porę nie gryziesz się w język? Przesadziłaś i doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.– Przepraszam. – powtarzasz. Stajesz na palcach i na chwilę zamierasz. Pocałować go czy nie? Jego pytające spojrzenie nie dodaje Ci pewności. Wciąż dzielą was centymetry, a Michał nie daje żadnego znaku.

- Gdzie mieszkasz? – wiesz, że to pytanie musi go zadręczać i zżerać od środka.

- Zadzwonię. – ostatecznie nie wpijasz się w jego usta, chociaż o niczym innym nie marzysz. Nie muskasz go w policzek, bo wiesz, że na policzku by się nie skończyło. Jeszcze przez chwilę patrzysz mu w oczy i widzisz jak łagodnieje. Otwierasz drzwi i wpadasz Bartmana.

- Nikola? – jest wyraźnie zaskoczony Twoją obecnością u Kubiaka.

- Zadowolony? – zwracasz się do niego, gdy mijasz go w drzwiach. Odwracasz się jeszcze raz i uśmiechasz do Michała, po czym odchodzisz. Zostawiasz ich osłupiałych i czujesz satysfakcję. Co prawda rozmowa z Kubiakiem nie przebiegła tak, jak powinna, ale wydaję Ci się, że i tak zrobiliście krok do przodu, a wtrącający się Zbyszek będzie musiał się teraz ostro przed nim tłumaczyć, co nie oznacza, że jesteś wredna czy złośliwa. Niedługo potem dostajesz od niego wiadomość: "Jestem z Was dumny :)" - czytając jej treść, zaczynasz się śmiać. Kombinator, ale dobrze, że są na świecie jeszcze takie osoby, bo kto jak nie przyjaciel ma nam pomóc w potrzebie? 

Nowy rozdział również na: Sparkle in the eyes.